Bali

Nadat ik gisteren 1,5 uur heb gezwoeg op de tablet van Annebrit en uiteidelijk er maar een kleine zin overbleef, weet ik dat die tablet en ik geen vrienden zullen worden. Nu dus maar even in internet cafe...
Jullie weten dat we inmiddels op Bali zijn aangekomen na een paar heftige, emotionele en zware dagen op Java.
Na de Borobudur en Prambanan zijn we met een reisorganisatie 3 dagen op pad geweest naar o.a. de vulkaan Bromo en Igen, het zwavelmeer op 2500 mtr. hoogte. Op de kaart leek het niet ver van Yogyakarta, in de praktijk kwam het neer op 11 uur in een gammel busje op een weg die al jaren geleden zijn beste tijd had gehad. Al hotsend en schuddend kwamen we aan, in het pikkedonker, hoog in de bergen. Koud, erg koud, gedropt in een kamer met slechts een (viezige) deken. Waar waren we, wat gingen we zien? Gelukkig hadden we onderweg nog wat crackers en nutella gekocht, we hadden water dus een ' diner' was zo gemaakt. Met kleren aan gaan slapen want de volgende ochtend zouden we al om 3 uur gewekt worden voor bekijken van het opkomen van de zon. We hebben ons iets verslapen, ook in Java zelf heb je blijkbaar al tijdsverschil..., maar we vertrekken dan toch om 4 uur. Nog steeds donker werde we in Jeeps gepropt en de bergen in getrokken. Donkere gedrongen Javanezen die hun bruine tanden bloot lachten naar ons domme toeristen die slechts in truien en lange broek de bergen in trokken. De vieze jassen sloegen we beleefd af... Uiteindelijk om 4.45 op plek waar de zon moet op komen, om 5.15... Maar ik had al snel door dat het te bewolt was om een mooie opgang te kunnen zien. Inderdaad, slechts een dun oranje streepje herinnerde ons eraan dat de dag was begonnen. Voor de hoofdprijs wat warme chocolademelk gekocht en die heeft nog nooit zo lekker gesmaakt!
Daarna weer in de Jeeps door een prachtig vulkaan landschap, naar de onderkant van de vulkaan Bromo. Daar aangekomen werden we omringd door Grinko's, indiaanachtige mannetjes op kleine paarden die ons toeschreeuwden: you buy horse, you want horse? Niet 1 maar tientallen omringenden ons.... Bizarre situatie, alsof we in een film waren beland.
Sterk als we zijn gaan we natuurlijk lopen. Kom op zeg.... Maar onderweg gebeurd het: ik trek de truien uit want heb het warm. Doe mijn buiktasje af en ' vergeet' het meteen weer om te doen. Nadat ik enkele stappen verder ben gegan bemerk ik mijn fout en ren terug...maar helaas. Alles weg, tasje met daarin geld, paspoort, mobiel, sleutel hotel...alles wat belangrijk is. Ik ren en roep of iemand mijn bruine tasje heeft gezien. Ik blijf het herhalen aan elke Grinko. Dat ik alleen paspoort en pasjes terug wil, dat ze verder alles mogen houden maar dat ik paspoort terug moet hebben... Ook de chauffeur van de Jeep die de mannen goed kent geef ik nogmaals de boodschap mee dat alleen paspoort en pasjes terug moeten... Enfin, tasje komt dus boven water met portemonnee met alleen de pasjes en gelukkig, mijn paspoort!! Mobiel en geld (5,40 euro...) zijn weg. Kut maar het is niet anders... het is even onhandig en de mooie foto's zijn nu slechts een herinnering, maar we kunnen gelukkig verder. Later bedenk ik me dat het vrijdag de 13 is....
We gaan na een slap ontbijt weer met de gammele busjes door naar het zwavelmeer. Weer een lange rit met een airco die af en toe uitvalt. We zijn moe en warm. Maar de moerder/dochterband blijft staan. We respecteren dat we wat knorrig zijn. We komen rond 16.00 uur een prachtig dorpje in rijden en worden afgezet bij een leuk hotel.Toch ook hier weer een enkele deken en voor de hoofdprijs eten. Maar er zijn natuurlijke warmwater bronnen en blij glijden we in het warme water. Weer om 4 uur op om in het donker afgezet te worden aan de voet van de Igen.Het is ruim 3 km naar de top! Te doen toch? Alleen deze steile en gladde helling is een uitdaging. Maar wat een uitzichte onderweg. Prachtig. Ik moet regelmatig uit rusten maar dat is geen straf. De zon die langzaam alles groen kleurt, de laaghangende bewolking. De zwaveldampen boven aan de bergen. Prachtig. En ik red het. Annebrit is me al voor en loopt als een jonge hinde voor me uit. Maar dan boven...een helderblauw/lichtgroen meer half overschaduwd door de dampen... De zon die af en toe over het meer strijkt. Een plaatje en Annebrit maakt gelukkig veel foto's. Bijzonder is dat met de hand door mannen de zwavelstenen naar beneden worden gedragen. 3 km naar beneden en weer omhoog met ca. 80 kg in manden op hun rug... En dat op oude laarzen of zelfs slippers. Lopen wij met bergschoenen of stevige gympen. Respect.
Na deze bijzondere ochtend rijden we naar de Ferry, we dommelen allemaal wat in en schrikken wakker als de chauffeur roept dat we er zijn. Midden in een stad? Ferry?? Waar? De chauffeur heeft me vanaf dag 1 al ' mamma' genoemd en gebaart dat Annebrit en ik mee moeten komen. We hollen zover het mogelijk is met de rugzakken om achter hem aan. Na een tijdje worden we inderdaad op een Ferry gezet. Hij roept alleen: Bali, Bali yes? En we hopen dat dit dan ook de boot is naar Bali. En inderdaad, we komen in Bali aan en nog beter er staat een chauffeur met een bordje met mijn naam erop! Beter... Na 3 uur rijden komen we aan bij hotel Balinda. Weer van een Nederlandse eigenaar: Klaas Mulder. Een heerlijke en prachtige oase. Een schoon bed met lakens, bloemen op de sprei, een uitzicht over een waterpartij en een zwembad beneden in de bloementuin. Niet gek dat we allebei het klokje rond slapen.... Welkom Bali. Overmorgen door naar Ubud, het spirituele en culturele hart van Bali. We willen yoga en een meditatiecursus volgen... wordt vervolgd.